A. Przedsiębiorca posiadający wierzytelność korzysta w tym zakresie z pełnego prawa własności, co objawia się m.in. w możliwości dokonania sprzedaży. Taka sprzedaż wywołuje określone skutki na gruncie podatku VAT oraz podatku PIT. W związku z tym warto przyjrzeć się bliżej regulacjom podatkowym obowiązującym w przypadku, gdy Skoro czytasz ten wpis, to zapewne otrzymałeś lub otrzymałaś w ostatnich dniach przesyłkę pocztową od GetBack SA w imieniu easyDEBT Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego (easyDEBT NSFIZ), a w niej pismo zatytułowane – zawiadomienie o cesji wierzytelności. Podobne pismo powinieneś otrzymać także od wierzyciela pierwotnego, to jest Banku Bank Gospodarstwa Krajowego - Departament Kredytów Trudnych wraz z dopiskiem „Poufne – zgłoszenie do przetargu na sprzedaż pakietu wierzytelności”. 7. W przypadku uznania, iż złożone zgłoszenie spełnia niniejsze wymagania, osoby upoważnione do działania w imieniu Banku podpisują „Porozumienie o zachowaniu poufności”. Niestandaryzowany sekurytyzacyjny fundusz inwestycyjny zamknięty – sprzedaż długów jest możliwa. Wiele osób, które otrzymały list od funduszu sekurytyzacyjnego, zastanawia się, dlaczego ów fundusz wzywa ich do zapłaty, skoro nigdy wcześniej nie miały z nim do czynienia, a tym bardziej nie są ich dłużnikami. Konsekwencją braku współpracy z funduszami Takto i Protegat 1 jest złożenie przez nich pozwu do sądu o zapłatę. Zazwyczaj tak zainicjowanej postępowania kończą się wydaniem przez nakazu zapłaty. Głównie będzie to nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Otrzymując takie pismo musisz podjąć skuteczną obronę. Z chwilą dokonania sprzedaży wierzytelności, nowy wierzyciel ma obowiązek nas o tym poinformować. Wówczas, z chwilą sprzedaży takiego długu, poprzedni wierzyciel jakim z reguły jest bank, winien wystąpić do komornika z wnioskiem o umorzenie egzekucji na wniosek wierzyciela. Jest to konieczne, gdyż z chwilą dokonania cesji Główny Analityk INVEST PARTNER sześć lat pracował jako Dyrektor Finansowy w jednej z największych firm windykacyjnych w Polsce (podmiot posiadający zezwolenie Komisji Nadzoru Finansowego na zarządzanie sekurytyzowanymi wierzytelnościami funduszu sekurytyzacyjnego, o którym mowa w art. 192 ust. 1 ustawy funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi Pismo z dnia 14 grudnia 2020 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0114-KDIP2-2.4010.293.2020.1.AM Zaliczenie przez bank do kosztów uzyskania przychodów całej straty wynikającej ze zbycia wierzytelności bankowej funduszowi sekurytyzacyjnemu. Noble Funds TFI od czerwca 2017 r. do grudnia 2017 r. akceptowało przeprowadzanie przez Fundusz easyDebt i Fundusz Debito transakcje zbycia pakietów wierzytelności na warunkach ustalanych przez Zarządzającego, który był zarazem jedynym uczestnikiem Funduszu easyDebt i Funduszu Debito i konsolidował te Fundusze w sprawozdaniach Sprzedaż wierzytelności przez banki jest korzystną możliwością w przypadku posiadania długu, któremu nadano tytuł egzekucyjny. Działo się tak zazwyczaj w sytuacji, kiedy wszczęte postępowanie egzekucyjne nie przynosiło oczekiwanych przez bank rezultatów. Warto jednak pamiętać, że tytuł ten obowiązywał jedynie do sierpnia L8UxY. Ten wpis będzie dotyczyć czegoś co może przydarzyć się nie tylko osobom, które tworzą startupy ale każdemu z nas. Zapewne wiele osób słyszało o funduszach, które „skupywały” wierzytelności od banków (np. niespłacone kredyty) i następnie pozywały dłużników lub spadkobierców dłużników o zapłatę zaległych kwot, które wraz z odsetkami i szeregiem pobocznych kosztów osiągały wielokrotność pierwotnej kwoty zobowiązania. W zeszłym tygodniu po raz kolejny udało mi się doprowadzić do oddalenia powództwa Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego, który „skupował” wierzytelności od banków, co może nie byłoby niczym specjalnym, gdyby nie to, że kwestia przedawnienia roszczenia nie była oczywista, a wręcz można by powiedzieć, że była w ocenie moich klientów wątpliwa. Jedną z pierwszych rzeczy, które należy sprawdzić otrzymując pozew od takiego Funduszu poza tym, czy w ogóle pozwano właściwą osobę i czy powód (Fundusz) w sposób prawidłowy nabył wierzytelność, jest ustalenie czy roszczenie nie uległo przedawnieniu. W kilku ostatnich sprawach które udało mi się wygrać schemat wyglądał w zasadzie tak samo, a mianowicie: Kowalski zawarł umowę pożyczki z bankiem; Kowalski nie spłacił kilku lat pożyczki i w związku z tym bank wypowiedział umowę pożyczki i wezwał do natychmiastowej zapłaty całego należnego zobowiązania; Kowalski w wyznaczonym terminie nie spłacił całej pożyczki wraz z należnymi odsetkami; Bank występował do właściwego sądu o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu i tytuł taki niezwłocznie otrzymywał; Bank kierował sprawę do komornika, ale w miedzy czasie postanowił sprzedaż swoją wierzytelność Niestandaryzowanemu Sekurytyzacyjnemu Funduszowi Inwestycyjnemu; Bank po sprzedaży nieruchomości składał wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Fundusz występował z pozew o zapłatę przeciwko Kowalskiemu. We wszystkich przypadkach przedawnienie wcale nie było takie oczywiste, a to z tego powodu, że przykładowo w stosunku do Pana Kowalskiego: termin przedawnienia rozpoczął bieg w styczniu 2013 roku; w lipcu 2015 roku bank wystąpił o nadanie klauzuli wykonalności, co przerwało bieg przedawnienia, albowiem taka czynność była uznawana za „czynność przedsięwziętą bezpośrednio w celu egzekwowania roszczeń”; we wrześniu 2015 roku bank skierował wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, co również doprowadziło do przerwania biegu przedawnienia (przynajmniej w tamtym momencie); w listopadzie 2015 roku bank „sprzedał” wierzytelność na rzecz funduszu; w grudniu 2015 komornik na wniosek banku umorzył postępowanie egzekucyjne; w marcu 2016 roku fundusz pozwał dłużnika o zapłatę kwoty prawie zł. Ów brak oczywistości wynikał z tego, że przez wiele lat nie było jasne czy działania, które przerwały bieg przedawnienia z korzyścią dla banku rozciągają się również na nabywcę wierzytelności czyli na Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ostatnimi czasy wypracowano już jednolite stanowisko, że wniosek o wszczęcie egzekucji nie przerywa biegu przedawnienia jeżeli komornik umorzył postępowanie egzekucyjne na wniosek wierzyciela, który w toku tej egzekucji dokonał przelewu egzekwowanej wierzytelności. Sąd Najwyższy podkreślał, że nabywca wierzytelności (Fundusz) niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. Wykorzystując daty wskazane wyżej oznaczałoby to, że odpada przerwa przedawnienia z września 2015 r., ale w dalszym ciągu pozostawała kwestia przerwy z lipca 2015r. W związku z tym w sprawie Pana Kowalskiego były dwa rozwiązania – albo roszczenie się nie przedawniło (na skutek przerwy w lipcu 2015r. roszczenie przedawniało się dopiero w lipcu 2018r.) albo roszczenie przedawniło się w styczniu 2016r. (3 lata od dnia wymagalności roszczenia). Wszystkie wyroki w których reprezentowałem klientów są już prawomocne i we wszystkich oddalono powództwo. Udało mi się przekonać Sądy, że nie tylko w stosunku do Funduszu nie może być brana pod uwagę przerwa wywołana złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji przez bank ale nadto przerwa zainicjowana przez bank wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. W przypadku funduszu sekurytyzacyjnego zarówno forma prawna, jak i polityka inwestycyjna są szczególnie i z reguły niespotykane w innych rodzajach funduszy. Inwestowanie w taki fundusz wiąże się z ponadprzeciętnym ryzykiem inwestycyjnym, ale również daje często ponadprzeciętne stopy zwrotu z inwestycji. Spis treści1. Umowy zawierane z funduszami Standaryzowany fundusz Niestandaryzowany fundusz Inwestowanie przez fundusze Certyfikaty Zarządzanie funduszami Uwagi końcowe. 1. funduszy inwestycyjnych często spotykamy się z różnymi ich nazwami. Z reguły podział na fundusze akcyjne, obligacyjne, ważone lub pieniężne wynika nie tyle z formy prawnej funduszu co z ich polityki przypadku funduszu sekurytyzacyjnego zarówno forma prawna, jak i polityka inwestycyjna są szczególnie i z reguły niespotykane w innych rodzajach z przepisem art. 183 ust. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 roku (Dz. U. z 2004 r. Nr 146, poz. 1546 z późn. zm.) fundusz inwestycyjny zamknięty może być utworzony jako fundusz sekurytyzacyjny dokonujący emisji certyfikatów inwestycyjnych w celu zgromadzenia środków na nabycie wierzytelności. Zatem można w skrócie powiedzieć, że jest to fundusz inwestujący w takim funduszem wiąże się z wymaganiami eksperckiej wiedzy zarządzających oraz możliwością zakupu atrakcyjnych pakietów w taki fundusz wiąże się również z ponadprzeciętnym ryzykiem inwestycyjnym, ale również daje często ponadprzeciętne stopy zwrotu z zastrzeżeniem jest, że fundusze sekurytyzacyjne mogą być tworzone jedynie jako fundusze inwestycyjne zamknięte, a więc jako fundusze, które mogą emitować wyłącznie certyfikaty inwestycyjne. 2. o funduszach inwestycyjnych przewiduje dwa rodzaje funduszy sekurytyzacyjnych:a) standaryzowany fundusz sekurytyzacyjny;b) niestandaryzowany fundusz sekurytyzacyjny. 3. Umowy zawierane z funduszami z przepisem art. 183 ust. 4 ustawy o funduszach inwestycyjnych funduszowi na podstawie umowy przekazywane są wszystkie świadczenia otrzymywanych z sekurytyzowanych wierzytelności, czyli:1) pożytki z sekurytyzowanych wierzytelności w całości;2) kwoty główne z sekurytyzowanych wierzytelności;3) kwoty uzyskanych z tytułu realizacji zabezpieczeń sekurytyzowanych wierzytelności– w przypadku gdy zaspokojenie się nastąpiło przez realizację zobowiązująca do nabycia wierzytelności, puli wierzytelności oraz umowa o subpartycypację powinna być zawarta w formie pisemnej pod rygorem o subpartycypację najczęściej jest zawierana w odniesieniu do kredytów, gdzie wierzycielem pozostaje bank, który nie zbywa wierzytelności – formalnie pozostaje wierzycielem, ale przenosi ich sekurytyzacją do sekurytyzacyjny może, uwzględniając interes uczestników funduszu, zawierać umowy związane z procesem sekurytyzacji, w szczególności:1) o nadanie oceny inwestycyjnej (rating);2) ubezpieczenia, w tym od ryzyka niewypłacalności dłużników;3) o udzielenie poręczenia za zobowiązania funduszu;4) gwarancji udzielane na rzecz funduszu. 4. Standaryzowany fundusz sekurytyzacyjny. Standaryzowany fundusz sekurytyzacyjny jest tworzony jako fundusz z wydzielonymi subfunduszami. Subfundusze związane są z odrębnymi pulami wierzytelności, które mogą być nabywane w różnym czasie od różnych podmiotów. Standaryzowany fundusz sekurytyzacyjny nie może dokonywać kolejnych emisji certyfikatów związanych z danym subfunduszem. Zatem nabycie puli wierzytelności do danego subfundusze zamyka tę pule w tym subfundusze i zaczyna się sekurytyzacją tej puli. Następna ewentualnie pula wierzytelności wiąże się z nową emisją certyfikatów, ale już do nowego z przepisem art. 185 ust. 4 ustawy o funduszach inwestycyjnych standaryzowany fundusz sekurytyzacyjny ma obowiązek lokować co najmniej 75 % wartości aktywów danego subfunduszu wyłącznie w jedną pulę w świetle przepisu ust. 5 wyżej wymienionego artykułu, jeżeli statut standaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego tak stanowi, fundusz może lokować co najmniej 75 % wartości aktywów danego subfunduszu w kilka pul wierzytelności lub w prawa do świadczeń otrzymywanych z tytułu kilku pul wierzytelności, pod warunkiem że:1) inicjatorami sekurytyzacji są banki krajowe lub instytucje kredytowe;2) wierzytelności wchodzące w skład wszystkich pul są jednolite rodzajowo;3) umowy, o których mowa w art. 183 ust. 5 ustawy o funduszach inwestycyjnych , w odniesieniu do każdej z pul wierzytelności zostaną zawarte w terminie 3 miesięcy od dnia zarejestrowania fundusz sekurytyzacyjny ma obowiązek w terminie 3 miesięcy od dnia zarejestrowania funduszu zawrzeć umowę lub umowy zobowiązujące do nabycia puli wierzytelności lub umowę o z przepisem art. 186 ustawy o funduszach inwestycyjnych standaryzowany fundusz sekurytyzacyjny ma obowiązek dokonać likwidacji subfunduszu w przypadku, gdy:1) wszystkie wierzytelności wchodzące w skład nabytych przez niego pul wierzytelności zostały zaspokojone;2) fundusz otrzymał wszystkie świadczenia należne mu z tytułu określonych pul fundusz sekurytyzacyjny może dokonać likwidacji subfunduszu w przypadku, gdy:1) większość wierzytelności została zaspokojona, a przewidywane koszty uzyskania zaspokojenia roszczeń wynikających z pozostałych wierzytelności przewyższałyby wartość należnych funduszowi świadczeń;2) fundusz otrzymał większość należnych mu świadczeń, a koszty funkcjonowania subfunduszu do przewidywanego momentu uzyskania pozostałych należnych funduszowi świadczeń przewyższałyby wartość tych świadczeń;3) co do wierzytelności, które nie zostały zaspokojone, istnieje orzeczenie wydane przez właściwy organ stwierdzające brak możliwości zaspokojenia się z wierzytelności, które nie zostały zaspokojone – pod warunkiem że likwidacja subfunduszu nie naruszy praw uczestników standaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego określonych w statucie funduszu. 5. Niestandaryzowany fundusz przeciwieństwie do standaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego niestandaryzowany fundusz sekurytyzacyjny nie musi, ale może być utworzony jako fundusz z wydzielonymi z przepisem art. 187 ust. 3 ustawy o funduszach inwestycyjnych niestandaryzowany fundusz sekurytyzacyjny jest obowiązany lokować nie mniej niż 75 % wartości aktywów funduszu, a w przypadku funduszu z wydzielonymi subfunduszami nie mniej niż 75 % wartości aktywów każdego subfunduszu, w:1) określone wierzytelności;2) papiery wartościowe inkorporujące wierzytelności pieniężne;3) prawa do świadczeń z tytułu określonych o których mowa w pkt 2), nie mogą stanowić więcej niż 25 % wartości aktywów netto funduszu, a w przypadku funduszu z wydzielonymi subfunduszami nie więcej niż 25 % wartości aktywów netto każdego niestandaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego mogą być wyłącznie:1) osoby prawne;2) jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości funduszu może przewidywać, że uczestnikami niestandaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego mogą być osoby fizyczne. W takim przypadku cena emisyjna jednego certyfikatu nie może być niższa niż równowartość w złotych euro. 6. Inwestowanie przez fundusze zastrzeżeniem art. 185 ust. 4 i 5, art. 187 ust. 3 ustawy o funduszach inwestycyjnych oraz przepisów postępowania egzekucyjnego, fundusz sekurytyzacyjny może lokować aktywa wyłącznie w:1) dłużne papiery wartościowe;2) jednostki uczestnictwa funduszy rynku pieniężnego;3) depozyty w bankach krajowych lub instytucjach kredytowych;4) instrumenty rynku pieniężnego;5) instrumenty o których mowa w pkt 5, mogą być dokonywane wyłącznie w celu ograniczenia ryzyka sekurytyzacyjny nie może udzielać pożyczek, poręczeń lub sekurytyzacyjny, w którym działa zgromadzenie inwestorów, może dokonywać emisji obligacji w wysokości nieprzekraczającej:1) 25 % wartości aktywów netto – w przypadku standaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego;2) 75 % wartości aktywów netto – w przypadku niestandaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego– na dzień poprzedzający dzień podjęcia przez zgromadzenie inwestorów uchwały o emisji obligacji, pod warunkiem że statut funduszu sekurytyzacyjnego, będzie dopuszczał dokonywanie emisji obligacji. 7. Certyfikaty jest, że poszczególne serie certyfikatów inwestycyjnych emitowanych przez fundusz sekurytyzacyjny mogą reprezentować różne prawa w zakresie:1) wysokości udziału w dochodach funduszu albo subfunduszu;2) wysokości udziału w aktywach netto funduszu albo subfunduszu, w przypadku ich likwidacji; 3) kolejności zaspokojenia roszczeń z tytułu posiadania certyfikatów inwestycyjnych-zatem należy szczególnie uważnie przeczytać statut takiego funduszu, albo zasięgnąć opinii specjalisty – szczególnie doradcy prawnego, tak aby taka kluczowa kwestia nie umknęła uwadze ewentualnego funduszu sekurytyzacyjnego może określać minimalną wysokość udziału w dochodach lub aktywach netto funduszu albo subfunduszu przypadającego na certyfikaty inwestycyjne danej funduszu sekurytyzacyjnego może określać, że zaspokojenie roszczeń wynikających z tytułu posiadania danej serii certyfikatów inwestycyjnych jest uzależnione od uprzedniego zaspokojenia roszczeń tego samego rodzaju wynikających z tytułu posiadania innej serii certyfikatów inwestycyjnych funduszu, w szczególności roszczeń dotyczących wypłaty minimalnego udziału, o którym mowa funduszu sekurytyzacyjnego może stanowić, że fundusz emituje serię certyfikatów inwestycyjnych podporządkowanych dających prawo do udziału w dochodach lub aktywach netto funduszu albo subfunduszu w przypadku ich likwidacji po zaspokojeniu roszczeń wynikających z wszystkich pozostałych serii certyfikatów inwestycyjnych funduszu albo subfunduszu. W przypadku, o którym mowa powyżej, statut określa minimalną wysokość udziału w dochodach lub aktywach netto funduszu albo subfunduszu w przypadku ich likwidacji przypadającego na poszczególne serie certyfikatów inwestycyjnych niebędących certyfikatami udział w dochodach lub aktywach netto funduszu albo subfunduszu w przypadku ich likwidacji przypadający na poszczególne serie certyfikatów inwestycyjnych niebędących certyfikatami podporządkowanymi nie może być niższy niż udział w tych dochodach lub aktywach netto przypadający na certyfikaty podporządkowane. 8. Zarządzanie funduszami sekurytyzowanymi wierzytelnościami funduszu sekurytyzacyjnego przez podmiot inny niż towarzystwo wymaga uzyskania przez ten podmiot zezwolenia Komisji. Zezwolenie na zarządzanie sekurytyzowanymi wierzytelnościami oznacza także zezwolenie na zarządzanie pulą wierzytelności. Zezwolenie jest udzielane na wymieniony podmiot jest obowiązany prowadzić działalność w zakresie zarządzania sekurytyzowanymi wierzytelnościami z zachowaniem zasad uczciwego obrotu oraz w sposób należycie zabezpieczający interesy uczestników funduszu sekurytyzacyjny oraz podmiot, z którym towarzystwo zawarło umowę o zarządzanie sekurytyzowanymi wierzytelnościami, mogą zbierać i przetwarzać dane osobowe dłużników sekurytyzowanych wierzytelności jedynie w celach związanych z zarządzaniem wierzytelnościami rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych. 9. Uwagi przypadku decyzji o inwestowaniu w skomplikowane instrumenty, jakimi są certyfikaty inwestycyjne sekurytyzacyjnego funduszu inwestycyjnego dla bezpieczeństwa inwestorów polecam konsultację z licencjonowanym, czyli podlegającym odpowiedzialności za udzielenie określonej rekomendacji lub opinii, doradcą inwestycyjnym lub prawnym. Inwestowanie w certyfikaty funduszy łączy się często z ponadprzeciętną stopą zwrotu, ale i ryzykiem inwestycyjnym, a nade wszystko jest związane z procesem sekurytyzacyjnym rozciągniętym w czasie na 2-3 lata. Proszę również pamiętać, że wszystkie fundusze inwestycyjne, w tym sekurytyzacyjne są objęte nadzorem przez Komisję Nadzoru Finansowego. Artykuły: Podatki dochodowe PIT i CIT - zagadnienia ogólne Z uzasadnienia: Sporne wierzytelności odsetkowe nie zostały zarachowane do przychodu, w związku z czym ich wartość pokryta ceną ze sprzedaży (podobnie jak strata z ich sprzedaży) nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu. Teza Ustawodawca w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2011 r., nr 74, poz. 397 ze zm.) zapewnił podatnikowi uprawnienie do rozliczania w kosztach podatkowych straty wynikającej z odpłatnego zbycia wierzytelności, w przypadku uprzedniego zarachowania tej wierzytelności do przychodów należnych. Przyjęcie takiego rozwiązania legislacyjnego miało na celu realizację jednej z podstawowych zasad konstrukcji podatku dochodowego od osób prawnych, jaką jest zapewnienie równowagi przychodów i kosztów ich uzyskania. Za wadliwą uznać należy interpretację wymienianego przepisu, która regułę tę niweczy. Sentencja Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia WSA del. Marek Olejnik, Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego z upoważnienia Ministra Finansów (obecnie: Szefa Krajowej Administracji Skarbowej) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 1045/14 w sprawie ze skargi [...] Bank P. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2013 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i oddala skargę, 2) zasądza od [...] Bank P. z siedzibą w W. na rzecz Szefa Krajowej Administracji Skarbowej kwotę 340 (słownie: trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Uzasadnienie Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 stycznia 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1045/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi [...] Bank P. (dalej zamiennie: "Bank", "Spółka", "Skarżąca") uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2013 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych. Z opisu przyszłego wynika, że Bank w ramach prowadzonej działalności, zawiera umowy dotyczące sprzedaży na rzecz zewnętrznych podmiotów gospodarczych pakietu wierzytelności powstałych w wyniku prowadzenia działalności bankowej. Elementami pakietu są m. in. wierzytelności wynikające z zawartych z klientami banku umów kredytowych, na pokrycie których utworzone zostały odpisy z tytułu trwalej utraty wartości zarówno w ciężar kosztów podatkowych, jak i nie stanowiące takiego kosztu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26 i art. 16 ust. 2a w związku z art. 38b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. – o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2011r., Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej: " W skład zbywanych praw majątkowych wchodzą m. in.: kapitał kredytu (pożyczki), naliczone odsetki, naliczone odsetki skapitalizowane. Sprzedaż wierzytelności bankowych następuje najczęściej w drodze umowy, w której ustalone wynagrodzenie płacone przez podmiot gospodarczy nabywający od Banku wierzytelność jest niższe niż wartość nominalna sprzedawanych wierzytelności. Sprzedaż wierzytelności własnej przez Bank stanowi źródło przychodów określonych w art. 12 ust. 1 pkt do którego zastosowanie ma art. 14 ust. 1 zgodnie z którym przychodem z odplatanego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem nie mającym zastosowania w sprawie, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 2 w dacie sprzedaży wierzytelności Bank rozpoznaje przychód do opodatkowania z tytułu otrzymanych, uprzednio naliczonych lecz nieskapitalizowanych odsetek od wierzytelności. Bank jednocześnie nie wykazuje kosztów uzyskania tego przychodu. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt. 1 w dacie sprzedaży wierzytelności Bank rozpoznaje zwolnienie z opodatkowania przychodów z tytułu otrzymanego wpływu na kapitał kredytowy oraz analogicznie jak w przypadku odsetek, nie wykazuje kosztów uzyskania przychodów. Za koszt uzyskania przychodu Bank uznaje natomiast część wartości sprzedawanych wierzytelności, obejmującą kwoty główne kredytów, z uwzględnieniem art. 15 ust. 1h pkt 2 przy sprzedaży kredytów (pożyczek) do funduszu sekurytyzacyjnego. Zrealizowana przez Bank strata na sprzedaży wierzytelności stosownie i na zasadach art. 16 ust. 1 pkt 39 zostaje uznana za koszt nie stanowiący kosztu podatkowego, z wyjątkiem powyżej opisanego przypadku sprzedaży do funduszu sekurytyzacyjnego, z zastosowaniem ww. przepisu art. 15 ust 1h pkt 2 Bank powziął wątpliwość czy sprzedawane wierzytelności w części dotyczącej kapitału kredytu oraz nieskapitalizowanych odsetek, które nie zostały zaliczone uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 w związku z normą art. 12 ust. 4 pkt 2 nie powinny być kwalifikowane w ciężar kosztów uzyskania przychodów do wysokości pokrywanej ceną ze sprzedaży, na podstawie brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 39 (nie jest kosztem strata na sprzedaży). A także, czy podobna zasada nie powinna mieć zastosowania w przypadku kapitału kredytu. W związku z tak przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego Spółka zapytała, czy sprzedawane wierzytelności dotyczące kapitału kredytu oraz nieskapitalizowanych odsetek od kredytu, w części pokrytej wpływami ze sprzedaży nie powinny być kwalifikowane z uwzględnieniem normy art. 16 ust. 1 pkt 39 w ciężar kosztów uzyskania przychodów z tytułuj sprzedaży, o której mowa w art. 12 ust. 3 (opodatkowanie zgodnie z art. 12 ust. 3a Bank, powołując się na art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 wskazał, że wyłączenie określonego wydatku z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 powoduje, że nie stanowi on kosztu uzyskania przychodów, jak również brak takiego wyłączenia na podstawie art. 16 ust. 1 przy spełnieniu przesłanek określonych w alt. 15 ust. 1 daje podstawę do uznania go za koszt podatkowy. W ocenie Banku, dokonując wykładni art. 16 ust. 1 pkt 39 należy stwierdzić, iż zakres regulacji podatkowej tego przepisu wykracza poza unormowanie kwestii straty z odpłatnego zbycia wierzytelności zarachowanej do przychodu należnego bowiem dotyka odpłatnego zbycia wszelkich wierzytelności. Przepis ten nie określa tego, co może być kosztem uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, lecz tylko to co kosztu tego nie stanowi. Kosztu podatkowego nie stanowi strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności. Ponieważ chodzi tu o stratę powstałą w następstwie uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności uzasadnione jest stwierdzenie, że "strata, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 odpowiada wartości, która w związku z odpłatnym zbyciem wierzytelności obciąży wynik finansowy (i podatkowy) podatnika. Przyjmując podatkową zasadę, iż stratą jest różnicą (ujemną) pomiędzy osiągniętym przychodem a kosztami, należy uznać, iż koszt osiągniętego przychodu (w analizowanym przypadku) osiąga wartość co najwyżej przychodu, bowiem gdy go przewyższa, w tej przekraczającej części nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Oznacza to, że z uwzględnieniem przepisów art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 39 kosztami uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia innej wierzytelności, aniżeli zaliczona uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 są wyłącznie koszty do wysokości stanowiącej równowartość wierzytelności pokrytej wpływem ze sprzedaży (nie stanowiących straty). Zdaniem Banku, dokonując wykładni wskazanych powyżej przepisów nie można pomijać różnic znaczeniowych pomiędzy "wierzytelnością" a "przychodem należnym". Zbywana wierzytelność kredytowa obejmuje bowiem, oprócz przychodu należnego (np. opłaty i prowizje, odsetki skapitalizowane itp.) również kapitał kredytu i odsetki nieskapitalizowane. W ocenie Banku wykładnia językowa, systemowa jak i celowościowa przemawiają za przyjęciem, że kosztem uzyskania przychodów jest co do zasady kwota odpowiadająca wartości należności z tytułu odsetek nieskapitalizowanych, o tę bowiem kwotę Bank zbywając wierzytelność w celu uzyskania przychodów uszczupli swój majątek. Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 29 listopada 2013 r. stanowisko Banku w części dotyczącej kapitału kredytu (pożyczki) uznał za prawidłowe, natomiast w części dotyczącej nieskapitalizowanych odsetek uznał za nieprawidłowe. W uzasadnieniu Minister Finansów powołał się na art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 39, art. 12 ust. 3 i wskazał, że Bank nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w wyniku sprzedaży wierzytelności kredytowej (różnicy między nominalną wartością wierzytelności a ceną jej sprzedaży), co wprost wynika z ustawowego ograniczenia w tym zakresie, zawartego w art. 16 pkt 39 Minister Finansów zgodził się z Bankiem, że norma art. 16 pkt 39 wskazuje na to co w myśl ustawy nie może stanowić kosztu podatkowego w przypadku sprzedaży wierzytelności, nie przesądza natomiast o tym co takim kosztem może być. W tym zakresie należy bowiem zastosować generalną regułę zawartą w przytoczonym wyżej art. 15 z której wynika, że przyjęta na gruncie konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oznacza, że do podatkowych kosztów podatnik może zaliczać jedynie wydatki poniesione. Zdaniem Ministra, w opisanej we wniosku sytuacji tylko w odniesieniu do sprzedaży wierzytelności w części dotyczącej kapitału kredytu można mówić o poniesieniu wydatku w wartości nominalnej kredytu. Wskazał, że udzielenie pożyczki wiąże się z faktycznym pomniejszeniem majątku pożyczkodawcy i ustalając koszt uzyskania przychodów związany ze sprzedażą wierzytelności z jej tytułu należy uznać nominalną (i jeszcze niespłaconą) wartość udzielonej pożyczki za koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów - z zastrzeżeniem wynikającym z art. 16 pkt 39 czyli tylko do wysokości przychodu uzyskanego ze sprzedaży. Minister nie zgodził się natomiast ze stanowiskiem Banku, zgodnie z którym kosztem podatkowym będzie kwota odpowiadająca wartości należności z tytułu odsetek nieskapitalizowanych. Jako nieprawidłowe uznał stanowisko Skarżącego, który przez "poniesienie wydatku" rozumie zmniejszenie wartości posiadanych aktywów poprzez przeniesienie na inny podmiot praw w postaci opisanych we wniosku wierzytelności. Nieprawidłowość tej argumentacji wynika przede wszystkim z tego, że omawiane transakcje sprzedaży wierzytelności - w części dotyczącej nieskapitalizowanych odsetek - nie wiążą się z faktycznym uszczupleniem majątku Banku, ani też z poniesieniem przez niego określonych wydatków. Minister Finansów zauważył, że w momencie powstania wierzytelności odsetkowych Bank nie poniósł żadnego kosztu ani w sensie podatkowym, ani w sensie ekonomicznym (bilansowym), a do momentu ich sprzedaży nie wystąpi jedynie faktyczna zapłata tych zobowiązań ze strony dłużnika Banku. Przedmiotowe wierzytelności powstały w wyniku skorzystania przez Bank z uprawnień zawartych w umowach z pożyczkobiorcami. Naliczone odsetki wynikają z przyjętych na siebie obowiązków pożyczkobiorców. Bank nie wskazał jednak wydatków, których poniesienie wiąże się z wykreowaniem przedmiotowych odsetek. Nie został również wskazany żaden wydatek poniesiony w momencie ich sprzedaży. Wartość nieskapitalizowanych odsetek za taki wydatek nie może być uznana. Zdaniem Ministra stosując argumentację Banku, podatnik w każdej sytuacji powinien rozpoznać koszt równy wartości sprzedawanego składnika majątku, która to wartość ustalana byłaby na dzień sprzedaży w wysokości jej wartości rynkowej, bowiem o taką wartość ekonomicznie uszczupliłby się majątek podatnika. Kosztem nie byłby więc poniesiony wydatek, ale każdorazowo aktualna wartość aktywa, którego podatnik wyzbywa si...

sprzedaż wierzytelności przez bank do funduszu sekurytyzacyjnego